ÖYLEYSE SEN KİMSİN, YA DA BEN KİMİM?

Sabah saat 06.00. Dün gece uyumamıştım, babamı kaybetmenin acısından saat 4'e kadar ağladım. Annem dışarıya çıkmaktan korktuğu için cenazesine bile gidemedik. İçimde bir boşluk var. Arkamda hissettiğim gölge onla gitmişti. Annem zorluyor uyan diye. Aşırı uykulu, ölü gözlerle kalktım yataktan. Yüzümü yıkadım. Annem ekmek dedi ama biraz kararsız birisi, o yüzden mısır gevreği yapmak istedi. Yemeği önüme koydu. Bugün okul vardı, sevdiğim o dünya güzeli için vardı okul. Bende biri var, onda ise var gibi. Benimdir inşallah, lütfen ben olayım. Dur bir saniye , başım dönüyor. Aman Tanrım, gözlerim kararıyor...

Uyandım. Sanırsam uykusuzluktan bayılmıştım. Ama şu an kendimi bomba gibi hissediyorum.

-Anne! Anne nerdesin? Anneeee!

Annem evde değil, sanırsam ekmek almaya gitti. Neyse bende şu dışarıdan gelen seslere bakayım. Dur bir saniye, o bir insanı mı yiyor? Dostum zombiler bunlar! Hey arkamda birisi var.

Üzerime geldiği zaman hemen elimi uzattım kapalı pencerenin oraya doğru. Yıldırımlar çarptı, gök aydınlandı, sanırsam hava elementinin güçleri bende. Bu dünyaya koruyucu olarak gönderildim. Bir saniye, benim baba ve annem bir yere gitmişti. Hemen onların yanına gidip korumam lazım onları. Pencereden uçarak çıktım, saat daha erkendi. Sabahın 5'inde hiç kimse uyanık değilken neden dünyayı yok etmeye çalışıyorlar ki? Hey durun, onları görüyorum.

-Anne, baba! Arkanıza bakın, sizi kurtarmaya geldim

Etraflarında bir sürü zombi vardı. Onlara yıldırım çarptırıp, tornado yaratıp uçurarak ailemi kurtardım ama aklıma birisi daha geldi, sevdiğim kız. Onu o kulenin oradan kurtarmalıydım. Ailemi eve bıraktım. Sağ tarafı deniz, sol tarafıysa karaydı. Sola doğru esen rüzgar ve kulenin üstünde sevdiğim kız. Zombiler ve diğer elementler bana karşı. Kaybediyorum. Yardım lazım Tanrım.

-Sonunda istediğim oluyor. ONU BENDEN ALAMAZSINIZ!!! IIIIIIĞĞĞAAAA...

Beyaz ışıktan aydınlandı günüm. Önümde güllerin en güzeli, dikenli ölüm meleğim. Kurtardım. Evet, başardım. Sevdiğimi, ailemi ve her şeyi kurtardım. Durun bir saniye, rüzgar neden sağ tarafa doğru esiyor? Sevdiğim kız neden aynı kelimeleri tekrar tekrar söylüyor? Ve bir ses geliyor sanki, bu ses annemin...

-Hahaha, canım oğlum. Yemek yerken gene mi uyuyakaldın.

Bir saniye, şimdi hatırlıyorum, dışarı çıkmaya korkan kişi benim babamdı. Öyleyse sen kimsin, ya da ben kimim?

Emrah Arda KÜPELİ