Bir zamanlar göğe uzanan o kudretli ağaç, Şimdi köklerinden bir bir sökülmekte Her bir yaprağı her bir dalı hatıra gibi Dökülürken toprağın acımasız kucağına Güneşin sarı ışıkları bile artık acı veriyor Gözlerimden sızan bir damla yaş gibi Bir veda busesi gibi, dudaklarıma konan hüzün Tüm varlığımı sarmış sarmalamış Ruhumda biriken toz, zamanın yorgun sesi Bir zamanlar neşeli olan o şarkılar Şimdi hıçkırıkla kesiliyor, her bir nefesim boğazımda düğümleniyor Kendi gölgem b

Mekanların sesleri var derler Senin de seslerin var yuvamı kıskanma Soğuk bir kış günü açmış tomurcuk gibisin Aykırı Bana ait değilsin yeşil tomurcuk, değilsin Sevgin meçhul, gerçekliğin meçhul, sen meçhul! Çürümüş eller dokunur sana İçim acır, gönlüm yalan söyler Buralara ait değilsin sen, değilsin Bilirsin gönlümde başkaları var Bakma gözlerim yalan söyler Dilim yalan söyler Sana gelen adımlar yalan söyler Görme, sevgim meçhul İradem meçhul Sen vicdansız bir yapı ben af

Ve bir ses; Yürekler ağlıyor, çığlıklar duyulmuyor Yetim Sessizlik, bağlıyor herkesi O şimdi hiç olmadığı kadar ağır Postallar… Onlar...