GÖRGÜ YOKSUNLUĞU

Önüme konulan yemeğe baktığımda yutkunmuştum. Her şey koca bir şaka gibi geliyordu. O herhangi bir yerden fırlayacak, "Her şey şakaydı, yaşıyorum. "diyecekmiş gibi geliyordu. Ama olmamıştı.

Gidişinin ardından 7. gündü. Hayatımın en berbat bir haftasını yaşamış olabilirdim. Çocukluğumdan beri hep ölümle iç içeydim. Önce babaannemi ardından dedemi

kaybetmiştim. Ama o zamanlar yaşım epey küçük olduğundan yokluklarını hissetmemiştim. Başta inanmamıştım. Büyümüştüm ve yakın zamanda yakın arkadaşımı kaybetmiştim. Birinin sonsuza dek gidişi bana çok uzak geliyordu. Sıkıntılı bir şekilde nefes verirken önümdeki yemeği itmiştim. Midem almıyordu. Yersem kusacağımı biliyordum. "Abi yemeyeceksin sanırım, ben yiyebilir miyim? "diye yanımdaki genç seslendiğinde ona dönmüştüm. Dediğini idrak ettiğimde hızla başım evet anlamında sallamış ve yemeği ona doğru uzatmıştım. Teşekkür ederek yemeğimi alıp kendininkine eklerken ondan başlayarak etraftakilere bakmaya başlamıştım. Hepsi yemeklerini yiyor ve umursamadan acılı olan ev sahibinden bir şeyler istiyorlardı. Düşünmüyorlar mıydı? kendilerini o kişilerin yerine koyup empati yapmak zor olmamalıydı. "Gazoz yok mu? "diye yemeğini yiyen genç ağzını geve geve konuştuğunda bu sefer sinirlenmeme engel olamamıştım. "Yok, suyunla yetin. "dedim. Biliyordum, ev sahibinin durumu epey kötüydü. Bu yemeği verirken bile aşırı zorlandıklarına eminim. Genç dediğime karşılık bir şey söylemeyerek yerinde rahatsızca kıpırdanırken etrafımdaki insanların fısıldaşmalarını duymuştum. Bazıları beni eleştiriyordu, emindim.

İnsanlar böyleydi, onlar konuşmaya hakkı olmadıkları şeyleri konuşmayı severdi. Aynısı kendilerine yapıldığında kıyameti koparmaktan geri kalmazlardı. Hızla ayağa kalkarken onları umursamayıp arkamı dönmüştüm. Arkadaşımın yanına gidiyordum, ona verdiğim sözü tutmaya...

Fatma Ceren Yumurtacı